Με τον Βασίλη γεννηθήκαμε στην ίδια γειτονιά, μεγαλώσαμε στις αλάνες των Λατσιών της δεκαετίας του 70-80. Θυμάμαι το στρατόπεδο των “Μαυροσκούφηων” που εφάπτετο στα σπίτια μας, τον Παντελή και τον Παράσχο που μας έβαζαν μέσα στα τάνκς, μας κανάκευαν και μας πρόσεχαν. Αρχές και προς τα μέσα της δεκαετίας του 80, οι πρώτες εξόδοι στις δισκοθήκες, όπου καμαρώναμε τον φίλο μας τον Βασίλη που αλώνιζε κυριολεκτικά στην πίστα σαν άλλος Τραβόλτα στον Πυρετό του Σαββατόβραδου… Καλοκαίρι του 86, η σειρά μας “ψάρια” στην Γεροσκήπου και ο Βασίλης που ήταν ήδη παλιός να έρχεται με άγημα επιδείξεων των αγαπημένων του “Μαυροσκούφηων” αφού έγινε ένας απ’ αυτούς. Η τελευταία του βουτιά στα μπάνια της Πάφου αποδείκτηκε μοιραία και καθοριστική για το υπόλοιπο της ζωής του αφού το κτύπημα στο σβέρκο τον καθήλωσε στο αναπηρικό καροτσάκι για 30 χρόνια. Ο άνθρωπος που ήταν η επιτομή του αεικίνητου, καθηλώθηκε για πάντα στο καροτσάκι…
Και όμως ποτέ δεν σ’ είδα να κλαψουρίζεις, ποτέ σου δεν έχασες το χαμόγελο του – εκτός όταν έχανε η “σιηλάκκα”, η αγαπημένη σου Ομόνοια. Στάθηκες γερά φίλε μου, πάλεψες με εμπόδια ανυπέρβλητα που τους περισσότερους θα μας λύγιζαν, έκανες μια όμορφη οικογένεια, έγινες πατέρας, ήσουν πάντα μέλος της κοινωνίας και δεν αυτοαναιρέθηκες και δεν απομονώθηκες. Σ’έβλεπα πολλές φορές φίλε μου να κινείσαι με το καροτσάκι και πάντα σταματούσα να πούμε δυο κουβέντες, απ’ αυτές που μόνο παιδικοί φίλοι μπορούν να κάνουν, να σε πειράξω για την ομάδα σου, να με πειράξεις για την “παράγκα” και να καταλήξουμε πάντα σε παλιές ιστορίες…
Φίλε μου Βασίλη, τώρα που έφυγες για το αιώνιο ταξίδι, δεν σε κρατούν πια οι περιορισμοί και τα ανθρώπινα. Αν υπάρχει παράδεισος και κόλαση, εσύ μόνο παράδεισο δικαιούσε φίλε μου. Καλό Ταξίδι Φίλε μου.
